Het einde komt in zicht. Toen we op woensdag 2 november 2011
de eerste stappen zetten voor deze vakantie leek het weer zo ondragelijk lang
wachten. Maar nu we nog maar 98 dagen hebben te gaan lijkt het toch wel alsof
het nog maar heel kort geleden is dat we met de plannen zijn begonnen. En nu
kunnen we bijna niet meer wachten. We proberen ook elke keer de zinnen anders
te formuleren om te kijken hoe het nog korter klinkt. We kunnen zeggen “nog
maar 98 dagen” maar ook “nog maar 14 weken” of “nog maar 3 maanden”. Nu klinkt
3 natuurlijk het kortst maar dat zijn dan wel weer maanden. Iedereen hier
ervaart het toch op een andere manier. We kunnen in ieder geval niet wachten en
bij mijzelf heb ik alweer de eerste paniek aanvalletjes geconstateerd. Wat als
het vervoer naar de cruiseterminal niet goed gaat? Wat als we ziek worden? Zal
ik geen belangrijke papieren vergeten? Zal alles weer goed gaan met Mea? Wat
als de terugvlucht weer hetzelfde wordt als vorige keer? Kleine dingen die
totaal niet nodig zijn om paniek van te krijgen maar ik krijg er toch altijd
weer een beetje last van. Alles is op te lossen (zie de terugvlucht van vorige
keer) maar een groot gedeelte van het oplossen komt toch wel op mij terecht en
dat is wel een verantwoording. Maar dat is uitgaan van het negatieve en zo gaan
we natuurlijk niet op vakantie. We gaan naar “the happiest place on earth” en
daar zullen we gaan genieten ook.
De meiden hebben hun eerste dollars alweer binnen. Opa en
oma waren zo lief om een envelopje onder de kerstboom te leggen. Die weten
ondertussen toch niet meer wat ze de meiden moeten geven en dan is dit toch
iets waar ze heel vrolijk van gaan worden.
Yentle is druk aan het sparen. Ieder euro-tje wordt apart
gelegd en probeert zoveel mogelijk bij te “klussen” om haar zakgeld te
verhogen. Zij wilt graag met die spectaculaire koptelefoon Beats bij Dr Dre in
het vliegtuig zitten en het ziet er naar uit dat dit ook wel gaat lukken. De
meiden zijn altijd wel zuinig op hun euro-tjes maar Yentle is van de drie wel
diegene die het geld het makkelijkst uitgeeft. Het is goed dat zij straks
wel ervaart wat het is om ergens lang voor te moeten sparen. Zal ze het toch
meer waarderen.
Toch zal het dit jaar voor ons gezin een stukje lastiger zijn om te vertrekken. We gaan dit jaar voor het eerst iemand of iets achterlaten. Sinds 21 december 2012 hebben wij een huisgenootje bij. Dit is onze grote Tess. Zij is een Biewer Yorkshire Terrier . Sinds Zoë (de hond van mijn ouders) in maart is overleden was er een groot gat ontstaan. De meisjes zijn heel hun leven al een hondje gewend en wilden weer ontzettend graag een hondje. Nu was het wat lastig om hun vader te overtuigen dat dit een goed idee was voor ons gezin maar na maanden van discussiëren, argumenteren, beloften en afspraken gingen we toch in oktober bij een nestje kijken. Tess viel op door een brede zwarte band op haar ruggetje met daarin een witte stip. Wij vrouwen waren gelijk verkocht. Op 21 december kwam ze in ons gezin en ze is echt geweldig. Het is wel even wennen want mijn dagelijks leven draait nu wel heel erg om haar heen. Heel de ochtend winkelen en boodschappen doen is niet handig met een puppy thuis in haar bench. En boodschappen doen met een hondje is ook niet geweldig. Maar gelukkig missen de oudelui Zoë ook nog steeds enorm en kunnen ze nu al hun liefde en aandacht aan Tess kwijt. Dus een oppas om de hoek voor kind en hond. Het gaat heel goed met haar en de meiden zijn echt verschrikkelijk dol op haar. Zo ontzettend dol dat ik daar DOL van wordt als je begrijpt wat ik bedoel. Vaak wordt er ruzie gemaakt wie haar eten mag geven, uit mag laten, met haar mag spelen, wie haar op schoot heeft. Je kan het zo gek niet bedenken of ze hebben er strijdt over wie het mag doen. Ik verwacht niet dat ze dit tot het einde van Tess haar leventje vol zullen houden maar voor nu is het wel heel aandoenlijk om te zien hoe gelukkig ze met haar zijn.
De oppas voor de vakantie is ook al geregeld. Ze mag naar Marga. Daar zal ze met open armen worden ontvangen want haar kinderen zijn al heel lang met hun vader bezig voor een hondje maar die hebben (jammer genoeg) nog geen succes gehad. Wel hebben ze al tips and tricks aan mijn meiden gevraagd dus ik ben bang dat ook Orlando er eens aan zal moeten gaan geloven. Maar hij kan in ieder geval oefenen met onze Tess. Heel fijn dat ze bij hun kan zijn want we weten zeker dat ze het daar geweldig fijn zal hebben. Maar we zullen haar toch wel gaan missen. Ook al hebben we het daar geweldig naar ons zin en zullen we weer elke dag ten volle benutten. We gaan haar missen. Daarvoor heeft dit heel klein diertje al een te grote plek in ons hart ingenomen.
