1.Toen wij uit Amsterdam vertrokken.

Het weer: Nederland: bewolkt en  regen. Washington: zonnig
Temp: Nederland 5°C Orlando 28°C
Aantal foto's: 75
Totaal aantal foto's: 75











De wekker ging vanmorgen om 5 uur en ik moet zeggen dat ik nog een redelijk nachtje achter de rug heb ook. Ik ben wel een aantal keren wakker geschrokken maar kon wel weer in slaap komen. Normaal gesproken lig ik de nacht voor vertrek klaar wakker de uren te tellen die ik nog zou kunnen slapen als ik nu in slaap zou gaan vallen. Maar vanmorgen schrok ik wakker van de wekker. Ik was wel gelijk klaar wakker en dat heb ik anders nooit. De meiden waren ook zo wakker en kwamen snel uit hun bedden om zich gelijk aan te kleden en tanden te poetsen.

Om 6:05 vertrokken we van huis. Het was een probleemloze rit naar Schiphol maar toen we op P3 wilden parkeren werden we doorgestuurd naar P4. P3 was bijna vol en die plekken die nog over waren wilden ze vrij houden voor mensen die vlogen met Transavia of Arkefly! Dus wij staan nu nog verder in de polder (naast Berta 36 en Willem 4 hahahaha). Inchecken ging redelijk soepel. Ik had alles al via de computer ingevoerd maar nu moest je toch bij zo´n gele paal al je paspoorten scannen en alles accorderen. Om dat voor 7 mensen achter elkaar te doen is toch nog wel even een dingetje maar daar kwamen wel de boarding passen zonder problemen eruit. Toen moest je toch weer in rij gaan staan om de koffers in te leveren. Ook dat ging vrij rap.

De douane was weer geen probleem met Mea. Er werd niets gevraagd en dit keer heb ik mijn map gewoon in mijn tas laten zitten. Als hij vragen had was het snel genoeg gepakt. Maar er kwamen geen vragen en we wandelden vrolijk door. Eenmaal “binnen” gingen we lekker eten en moeders kocht nog een lekker luchtje voor zichzelf. Ik heb nog drie flesjes in de verpakking staan dus ik sla nu maar even over. Eerst die andere maar gaan opmaken.

Nadat alles was ingeslagen liepen we op ons gemak naar E2. Die was wel weer aan de andere kant dan twee jaar geleden maar gelukkig wel aan het begin van de pier. Er stond al een vliegtuig en het was er al behoorlijk druk. De meiden gingen aan de slag om foto´s te maken van het vliegtuig en Kenneth had flink commentaar op de omvang van het vliegtuig. Die was toch wel wat klein. Maar na een klein kwartiertje werden de luiken dichtgegooid, het vliegtuig aangekoppeld en werd hij achteruit geduwd. Blijkbaar was dit toch niet ons vliegtuig. Hahahaha Gelijk daarna kwam wel ons vliegtuig (die blijkbaar om de hoek had staan te wachten) en die was wel wat groter van formaat. Kenneth ook weer tevreden en kreeg weer wat meer vertrouwen in de overtocht.

Ondertussen was het wel gaan regenen. De Security check en het boarden ging heel vlot maar toch hadden we behoorlijke vertraging want we zouden eigenlijk om 11:15 de lucht in gaan maar dit werd uiteindelijk 11:51. Dezelfde cijfers alleen in de verkeerde volgorde. De captain gaf aan dat hij zijn best ging doen om dit een beetje goed te maken maar verwachtte toch ook een beetje ruig weer. En dat heeft hij waargemaakt. We landen om 13:50 uur en dat was zelfs nog 10 minuten voor de oorspronkelijke tijd.
En het blijven acht uren die je moet uitzitten. De films waren okee, het eten was warm (en daar was alles mee gezegd) en de laatste snack heb ik nog drie keer terug gekregen. Ik weet niet wat het is maar de landing ging niet echt soepel. Weer niet. We hebben nu drie keer een heenvlucht gehad naar Washington maar die is alle drie de keren niet echt vlekkeloos verlopen. Dit keer gingen we op en neer alsof we in een achtbaan zaten. We hadden allemaal wel een flinke eetlust opgebouwd dus toen we een half uur voor de landing een warme snack kregen die wel wat weg had van een tosti maar dan flink vet gingen we daar allemaal op los. Die is dus tijdens de achtbaan landing drie keer omhoog gekomen en toen we op het vliegveld stonden had niemand meer honger. Iedereen was een “beetje misselijk”.

De douane op Washington Dulles ging echt razendsnel!! We kwamen bij de eerste hindernis en daar gingen we bijna zonder te remmen doorheen. Ook hier werd er niet naar Mea omgekeken en vond nog steeds niemand het vreemd dat zij bij ons was met als enige een andere naam. Gelukkig maar want dat is toch wel een stress momentje voor mij. De koffers kwamen gelijktijdig al van de lopende band dus dat was gelijk op de karren laden en weer door naar de volgende lopende band. Even een kleine bobbel van een andere douanebeambte maar ook daar gingen we met gierende banden. Dit keer werden we er niet uitgepikt door een of andere bijziende douane beambte die wel hele goeie ogen moet hebben om door die bril heen te kunnen kijken. Het was stil en het bleef stil. Op naar de volgende checkpoint. Deze kost over het algemeen het meeste zweet want daar moeten de schoenen uit worden getrokken, riemen uit de broeken en alle elektronica uit de tassen. Dit alles in een tempo die voor volwassenen alleen al een uitdaging is.  Als daar dan nog drie kinderen bij komen kijken die je ook nog eens met de allerbeste bedoelingen willen helpen (van de wal in de sloot) dan krijg je daar echt klotsende oksels. Maar ook daar was het niet echt druk en we gingen nog vrij snel naar de trap en naar de gates. Even op het grote bord gekeken waar we moesten zijn en natuurlijk zaten we in de D-sectie. D29 om precies te zijn!! Drie stappen verder en we stonden weer buiten want we waren echt aan het einde van de pier. Wat een “pokke” eind is dit toch lopen zeg. Enerzijds ben je blij dat je even je benen kan strekken want je hebt net 8 uur op je gat gezeten en die verlang wel weer naar een beetje bloedsomloop maar anderzijds ben je toch ook wel een beetje moe hoor en het is echt een HEEL EIND LOPEN!!!! Want toen we bij de gate aankwamen was het 15:00 uur maar dit was toch wel 21:00 uur in Nederland. 

De kinderen waren weer geweldig tijdens de vlucht maar ook bij de gate. Het zijn lieve rustige kinderen die andere mensen niet tot last zijn. Op een gegeven moment loopt het toch voorbij hun bedtijd en dan moeten ze het toch maar gezellig vol houden. En dat lukte heel goed. Op een gegeven moment kwam bij de gate toch wel weer de lekkere trek terug dus gingen ze met hun vader op jacht naar donuts.

De tweede vlucht was maar 2,5 uur en die hebben de kinderen en Kenneth voornamelijk slapend doorgebracht. De meisjes waren echt heel moe. Niet zo gek natuurlijk want op het moment dat ik dit aan het typen ben waren ze 22 uur wakker geweest. Dus die uurtjes hebben ze lekker meegepikt en Kenneth....die had het de afgelopen dagen nog zo druk dat het hele late avondje/nachtjes waren geworden dus die had ook nog wat in te halen.

De landing ging de tweede keer weer heel soepel en ook het bagage ophalen verliep zonder problemen. Toen werd het weer even spannend met het hotel. Er zou een shuttle bus zijn. Na eerst even rondgekeken te hebben ben ik het toch maar gaan vragen waar die bus stond. Wat bleek, we moesten ze bellen en dan zouden ze komen. Dus gauw het boek weer uit mijn tas waar alle papieren in zitten en gaan bellen. "We komen eraan hoor. U moet staan bij B3. Nou dat was dan mazzel zeg, we stonden bij B36. Dus dat werd weer een flink eindje lopen. Lekker hoor op dat tijdstip van de reis.

Het was even wachten maar toen kwam er een busje die ons naar het hotel bracht. Daar aangekomen hadden ze nog een verrassing voor ons in petto. De lift is kapot maar ik heb het wel geregeld dat u op de eerste verdieping slaapt. Het probleem was alleen dat de eerste verdieping in Amerika "second floor" heet dus wat deden de mannen (die toch al de pest daarover in hadden). Hub! alvast beginnen met de koffers, de kamernummers zouden ze wel al horen. En ja hoor, til ze allemaal naar de TWEEDE verdieping....... Ik moet zeggen dat dit toch wel even een dieptepuntje was in de stemming.

Maar we zijn er. We gaan nu ons klaar maken voor de nacht. Het is hier nu 21:15 uur en dus helemaal niet laat maar wij gaan toch naar ons mandje, wetende dat het morgen weer heeeeeeel vroeg dag is.
Maar.........we blijven CALM